مجله کاران پلاس

در هر محیط کارگاهی خطرات بالقوه ای وجود دارد که لازم است با توجه به این خطرات تجهیزات ایمنی تهیه شوند و همچنین در کنار این موضوع باید راهکارهای مهندسی برای کنترل حوادث و آسیب ها و رعایت اصول ایمنی در کارگاه طراحی و اجرا شود.

یکی از بهترین راه ها برای حذف خطرات و یا به حداقل رساندن خطرات احتمالی، کنترل عوامل خطر آفرین قبل از وقوع خطر و پیشگیری از وقوع حوادث میباشد. برای اینکار میتوان از حائل‌های محافظ بین کارگر و عامل ایجاد حادثه استفاده کرد و به این روش احتمال بروز خطرات را به شکل قابل توجه ای کاهش داد.

در هر محیط کارگاهی خطرات بسیاری وجود دارد که یکی از مهمترین این خطرات، خطر برق گرفتگی است. برای کاهش دادن خطرات برق گرفتی میتوان از روش هایی مانند: ارت نمودن دستگاه ها و هادی ها، استفاده از فرش و یا سکوی عایق و تفنگ پرتاب سیم ارت، استفاده نمود.

مواردی که در بالا ذکر شد را میتوان به عنوان عوامل بیرونی در نظر گرفت که نیاز به انجام اقدامات خاص توسط نیروی کار وجود ندارد. البته عواملی هم نیز وجود دارد که باید نیروی کار به آنها توجه کند تا بتوان خطرات برق گرفتگی را کاهش دهد. عواملی از قبیل پوشیدن کفش کار عایق برق، پوشیدن لباس عایق برق، استفاده از دستکش و کلاه کار مناسب و…

خوشبختانه با پیشرفت روز افزون علم، دستگاه ها و ماشین آلات خطرناکی همچون دستگاه های پرس به کنترل ایمنی خودکار مجهز شدند که در صورت نزدیک شدن بیش از حد کاربر به این دستگاه ها برق دستگاه به صورت خودکار قطع شده و دستگاه از کار میافتد. در کارگاه ها و کارخانه های پیشرفته به منظور حفاظت بیشتر، از کنترل ایمنی خودکار برروی ماشین آلات خطرناک استفاده میشود.

بهتر است به این نکته توجه کنیم که برای حفظ ایمنی کارگران استفاده از تجهیزات ایمنی یکی از روش‌هایی میباشد که تا حد زیادی موثر است. اما باید توجه داشت که تجهیزات ایمنی فردی به تنهایی موثر نخواهد بود و باید همراه با رعایت حفاظت محیطی مورد استفاده قرار گیرد.

به عنوان مثال میتوان برای حفظ امنیت محیط کار از برگه هایی با نام (Material Safety Data Sheet (MSDS استفاده کرد. کاربرد این برگه ها این است که اطلاعاتی از قبیل مواد موجود در محیط کار، لیست مواد شیمیایی سمی، مواد اشتعال زا و نحوه کار با هریک از تجهیزات را به شکل واضحی به کارگران نشان میدهد.

تجهیزات ایمنی فردی تجهیزاتی هستند که کارگران در محیط های کارگاهی و کاری از آنها برای حفط ایمنی و سلامت خود استفاده میکنند. این تجهیزات به صورت مستقیم با بدن نیروی کار در تماس است و از مهمترین این تجهیزات میتوان به لباس کار اشاره نمود.

محافظ صورت (Face Shield)

ابزاری برای محافظت از اجزای صورت است. استفاده کردن از محفاظ صورت برای مشاغلی همچون جوشکاری، تراشکاری و در مجموع مشاغلی که احتمال آسیب به صورت و چشم‌ها وجود دارد، الزامی است.

 

 

 

کلاه لبه دار (Bump Hap - Bump Cap)

کلاه های لبه داری که ضربات و آسیب های احتمالی در محیط را دفع نموده و از سر محافظت میکنند.

 

کلاه ایمنی(Helmet)

نوعی کلاه ایمنی با پوشش وسیع‌تر که علاوه بر سر، نواحی گردن، و اجزای صورت را هم پوشش میدهد. این مدل از کلاه ایمنی با عنوان کلاه خود نیز شناخته میشود که برای مصارف آتشنشانی، جوشکاری و کار در نزدیکی کوره ها طراحی و ساخته شده است. نوع مجهزتری از این تجهیزات در ترکیب با Respirator برای کار با مواد رادیو اکتیو و مواد شیمیایی خطرناک ساخته شده‌اند.

 

دستکش ایمنی استاندارد

کارگرانی که در معرض آسیب‌های برش، سوختگی، تماس با مواد شیمیایی و حساسیت‌های پوستی در ناحیه دست هستند، برای پیشگیری از وقوع چنین حوادثی، باید از دستکش‌های ایمنی دارای استانداردهای بین المللی استفاده کنند.

به کمک آزمون‌های استاندارد ASTM F 1790 آمریکا و EN 388 مقدار مقاومت دستکش در برابر بریدگی را میتوان تعیین نمود و همچنین از استانداردهای EN 388 و ASTM F 3389  برای تعیین نمودن میزان مقاومت دستکش های ایمنی در مقابل ساییده شدن استفاده میشود.

مطابق با استانداردهای EN 407 و ASTM F 1358 یک دستکش ایمنی باید از خواص نسوز و عایق حرارتی برای کاربردهای آتشنشانی و کار با اجسامی که دمای بالایی دارند برخوردار باشد.

سایر مشخصات دستکش ایمنی همچون طول عمر، الاستیسیته و راحتی در پوشیدن و بیرون آوردن دستکش و مقدار پوشش دست و بازوها بر اساس الزامات WAC 296-800-16065 تعیین میشود.

دستکش ایمنی مناسب برای کار با مواد شیمیایی باید با توجه به نوع ماده انتخاب شود، چرا که محدوده وسیعی از مواد شیمیایی وجود دارند که برای حفاظت در برابر هریک از این مواد، باید از دستکش های ایمنی که از جنس خاصی میباشند بهره برد.

کفش ایمنی استاندارد

در محیط‌هایی که احتمال برخورد اشیاء تیز، پاشیده شدن مواد مذاب و مواد شیمیایی، سقوط اشیاء و خطرات برق گرفتگی در ناحیه پا و زانوها وجود دارد، استفاده از تجهیزات ایمنی محافظ پا و ساق ها الزامی است.

یک کفش ایمنی استاندارد دارای مشخصات، ویژگی ها و الزاماتی میباشد که این موارد در استانداردهای WAC 296-800-16060  و استاندارد ANSI Z41 تعیین شده است.

از انواع محافظ‌های پا که دارای تاییدیه های بین المللی هستند، میتوان به پوتین های ساق کوتاه و بلند، چکمه های زانویی و محافظ‌هایی که تا ناحیه سینه را پوشش میدهند و با نام (Waders) شناخته میشوند شاره کرد.

با توجه به نکاتی که گفته شد یک کفش ایمنی مناسب دارای ویژگی های زیر است:

انعطاف پذیری کافی در شرایط مختلف

مقاومت بالا در برابر نفوذ آب و مایعات

نرم بودن کفی کفش ایمنی برای اینکه کارگران در هنگام کار احساس راحتی کنند

عایق بودن کفش ایمنی در برابر شوک الکتریکی و تخلیه الکتریکی

در ساخت چکمه هایی که در محیط‌های شیمیایی مورد استفاده قرار میگیرد، معمولا از موادی مانند نیتریل یا نوپرنی و یا PVC استقاده میشود.  ویژگی این مواد این است که مانع از نفوذ مواد شیمیایی میشوند.

در مقابل پوتین‌هایی که برای فعالیت های متالورژیکی و ذوب استفاده میشود، به شکلی طراحی شده اند که به راحتی قابل بیرون آوردن باشد. این کفش‌ها دارای زبانه چسبی هستند و در مواجهه با پاشیده شدن و نفوذ مواد مذاب، به منظور جلوگیری از سوختن پا به سرعت قابل باز شدن میباشند.

تجهیزات دیگری به جز چکمه و کفش ایمنی برای محافظت از پا وجود دارند که بهتر است از آنها برای بالاتر بردن سطح ایمنی در محیط کار استفاده نمود. این تجهیزات محافظ پا شامل ساق بند، حفاظ پنجه، محافظ ساق پا و شلوارهای بدون خشتک که بر روی لباس کار دوخته میشوند میباشند.